ตอนที่ 16
ศรารันกลับมาที่ห้องพัก เธอเห็นนิ่มจึงเรียกมาคุย
“นิ่ม ฉันต้องการให้เธอกลับบ้านพรุ่งนี้ ไม่ต้องอยู่ดูแลฉัน ฉันต้องการอยู่ที่นี่ลำพัง”
นิ่มไม่เห็นด้วย
“แต่ คุณผู้หญิง ต้องการให้นิ่มอยู่กับคุณศรานะคะ”
“ไม่ต้องแล้ว ฝากบอกคุณพ่อคุณแม่ด้วย ว่าไม่ต้องมาหาฉันหรอก ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ ฉันจะกลับไปเอง แต่ถ้าพวกท่านไม่ยอม ฉันก็จะหนีไปอยู่ที่อื่น โดยไม่บอกพวกท่าน”
ตอนแรกนิ่มมีทีท่าว่าไม่ยอม แต่ก็ไม่กล้าขัดศรารัน
เช้าวันรุ่งขึ้นนิ่มได้เดินทางกลับไปกรุงเทพฯ แล้ว โยธินกับคุณหญิงทราบเรื่อง ก็ได้แต่เป็นห่วง และไม่อยากขัดใจลูก เพราะคิดว่าศรารันคงต้องการเวลาพักใจ
ทางด้านเพลิงเพชร ก็กำลังพูดอยู่กับชิดจันทร์
“ไม่รู้ว่า นังศราเงียบหายไปไหน ไม่เห็นโผล่ออกมาเลย เพลิงเพชรบ่น
“สงสัยไปหาที่พักใจมั้ง แต่ฉันว่าคงทำใจยาก ก็แกกับคุณรติ สวีทออกงานบ่อย หนังสือพิมพ์หน้าสังคมก็ลงข่าวตลอด ป่านนี้ไม่ช็อคไปแล้วหรือ” ชิดจันทร์พูด
“ก็นี่แหล่ะ ที่ฉันต้องการให้นังศรา มันเห็นว่าคุณรติ รักฉันมากแค่ไหน มันจะต้องเจ็บปวดไปอีกนาน” เพลิงเพชรพูดอย่างชิงชัง
“รอให้ฉันหายแค้น เมื่อไหร่ ฉันก็จะบอกเลิกคุณรติ”
ชิดจันทร์มองหน้า “แก จะเลิก กับเขาจริงๆเหรอ ฉันว่าน่าเสียดายนะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย”
“ก็ฉันไม่ได้รักเขา” เพลิงเพชรพูดสีหน้านิ่งๆ
“แต่แกรัก พินิจนัย”ชิดจันทร์พูดขึ้นแทงใจเพลิงเพชร จนเธอหน้าเปลี่ยน
“ใช่! ฉันรักนัยคนเดียว ชีวิตนี้ฉันคงไม่สามารถรักใครได้อีก” ชิดจันทร์รู้มาตลอดว่าเพลิงเพชรแอบรักพินิจนัยตั้งแต่สมันเรียนแล้ว
“ถ้าทุกอย่างเรียบร้อย ฉันจะไปหาเขา” เพลิงเพชรพูดตามความรู้สึก
………………………
ทุกๆวัน ศรารันจะเดินไปที่สปา เพื่อบำบัดร่างกายและจิตใจตลอด พอเวลาว่างเธอก็มักจะออกไปเดินเล่นบริเวณรีสอร์ท หรือไม่ก็ชายทะเล เธอเริ่มคุ้นเคยกับพนักงานที่นี่ เริ่มพูดคุยเป็นกันเอง
บางครั้งพินิจนัยก็ชวนเธอไปเที่ยวหมู่บ้านประมง
“คุณนึกยังไง พาฉันมาที่นี่เนี่ย” ศรารันเอ่ยถามขณะที่ทั้งคู่เดินอยู่แถวท่าเรือ
“ก็ผมเห็นคุณว่างๆ ไม่ได้ทำอะไร ก็เลยพามาเปิดหูเปิดตาสักหน่อย”
“ที่เนี่ยนะ”ศรารันทำหน้าแปลกๆ
“ครับ เป็นไง ได้บรรยากาศทะเลเต็มๆ” พินิจนัยพูดยิ้มๆ ศรารันได้แต่ส่ายหน้า แต่ก็เดินดูอย่างสนใจ
เมื่อทั้งคู่กลับมาที่รีสอร์ท คุณสุชาติก็วิ่งมาหาพินิจนัย
“คุณนัยครับ คุณดาว มารอพบอยู่ครับ”
“น้องดาวเหรอ งั้นเดี๋ยวผมไป” พินิจนัยยังพูดไม่ทันจบ ดาวหรือ เกร็ดดาว ก็วิ่งมาคล้องแขนพินิจนัย
“พี่นัยขา ไปไหนมาคะ ดาวมารอตั้งนานค่ะ” เกร็ดดาวพูดพลางเหลืบมองมาที่ศรารันอย่างไม่เป็นมิตร
“พี่ไปหมู่บ้านประมงมาครับ น้องดาวมีธุระอะไรหรือเปล่าถึงมาที่นี่”
“แหม ทำไมพี่นัย ถามแบบนี้คะ ทำยังกับว่าเราเป็นคนอื่น คนไกล” เกร็ดดาวพูดพลางมองมาที่ศรารัน เหมือนต้องการให้เธอฟังเอาไว้
“แล้วนี่ ใครคะ” เกร็ดดาวถามอย่างสงสัย
“อ๋อ นี่คุณศรารัน แขกของที่นี่” พินิจนัยแนะนำ
“ส่วน นี่เกร็ดดาว ลูกสาวของเพื่อนพ่อผม”
“ยินดี ที่ได้รู้จักค่ะ” ศรารันพูดอย่างเป็นมิตร แต่เกร็ดดาวมองอย่างหยิ่งๆ ศรารันจึงถอนใจ ไม่อยากสนใจ “ฉันขอตัวก่อนนะคะ” ศรารันขี้เกียจอยู่ตรงนั้น จึงเดินไป เกร็ดดาวมองตามอย่างไม่ค่อยชอบหน้า
“ เขาจะมาอยู่ที่นี่นานมั้ยคะ”
“ก็อาจจะนานหรือไม่นาน ก็แล้วแต่เขา” พินิจนัยพูด ใจจริงเขาอยากจะให้ศรารันอยู่นานๆ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาคิดแบบนั้น
ทางด้านศรารันเดินกลับมาที่ห้องพัก พลางพูดคนเดียว
“ไหนบอกว่าไม่มีแฟน แหว่ะ น่าหมั่นไส้ นายนี่มันกะล่อนจริงๆเลย นายพินิจนัย”
ตอนค่ำ ศรารันออกมาที่ห้องอาหารของรีสอร์ท นั่งทานอาหารอยู่คนเดียว
“ ทานคนเดียวอร่อยมั้ยคุณ” พินิจนัยทัก
“ ตอนแรกก็อร่อยดี แต่มาไม่อร่อยตอนที่คุณทักนี่เหล่ะ” ศรารันตอบกลับ
“โห คุณ อะไรมันจะขนาดนั้น” พินิจนัยแกล้งโวย ศรารันมองหน้าอย่างหมั่นไส้
“ แล้วนี่แฟนคุณกลับไปแล้วเหรอ เดี๋ยวเขาเห็นคุณมาพูดคุยกับฉัน ก็ไม่พอใจหรอก”
“แฟน” พินิจนัยทำท่าคิด แล้วก็นึกออก
“อ๋อ น้องดาว เขาไม่ใช่แฟนผมสักหน่อย ผมคิดกับน้องดาว แค่น้องสาวเท่านั้น ไม่มีอะไรแอบแฝง”
“แต่ดูท่าทาง เธอไม่ได้คิดกับคุณแค่พี่ชายมั้ง” ศรารันพูดปกติ ไม่ได้คิดอะไร
“ ไม่รู้สิ คงงั้นมั้ง ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเสน่ห์ของผม มันเป็นเรื่องที่ห้ามกันยาก” พินิจนัยแกล้งพูด ส่วนศรารันก็ทำหน้าเอือมระอา
พินิจนัยแกล้งพูดต่อ
“เอ๊ะ หรือว่าคุณหึง”
ศรารันทำหน้านิ่ง
“ติงต๊องเกินไปและ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณสักหน่อย” พินิจนัยยิ้มๆ
“ก็จะไปรู้เหรอครับ เห็นคุณสนใจ”
“บ้า!” ศรารันว่า พินิจนัยหัวเราะ ความจริงเขาอยากจะให้ศรารันไม่เครียด เขาจึงชอบแกล้งแหย่ เพื่อให้เธอไม่คิดอะไรฟุ้งซ่าน
……………………………………
“นิ่ม ฉันต้องการให้เธอกลับบ้านพรุ่งนี้ ไม่ต้องอยู่ดูแลฉัน ฉันต้องการอยู่ที่นี่ลำพัง”
นิ่มไม่เห็นด้วย
“แต่ คุณผู้หญิง ต้องการให้นิ่มอยู่กับคุณศรานะคะ”
“ไม่ต้องแล้ว ฝากบอกคุณพ่อคุณแม่ด้วย ว่าไม่ต้องมาหาฉันหรอก ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ ฉันจะกลับไปเอง แต่ถ้าพวกท่านไม่ยอม ฉันก็จะหนีไปอยู่ที่อื่น โดยไม่บอกพวกท่าน”
ตอนแรกนิ่มมีทีท่าว่าไม่ยอม แต่ก็ไม่กล้าขัดศรารัน
เช้าวันรุ่งขึ้นนิ่มได้เดินทางกลับไปกรุงเทพฯ แล้ว โยธินกับคุณหญิงทราบเรื่อง ก็ได้แต่เป็นห่วง และไม่อยากขัดใจลูก เพราะคิดว่าศรารันคงต้องการเวลาพักใจ
ทางด้านเพลิงเพชร ก็กำลังพูดอยู่กับชิดจันทร์
“ไม่รู้ว่า นังศราเงียบหายไปไหน ไม่เห็นโผล่ออกมาเลย เพลิงเพชรบ่น
“สงสัยไปหาที่พักใจมั้ง แต่ฉันว่าคงทำใจยาก ก็แกกับคุณรติ สวีทออกงานบ่อย หนังสือพิมพ์หน้าสังคมก็ลงข่าวตลอด ป่านนี้ไม่ช็อคไปแล้วหรือ” ชิดจันทร์พูด
“ก็นี่แหล่ะ ที่ฉันต้องการให้นังศรา มันเห็นว่าคุณรติ รักฉันมากแค่ไหน มันจะต้องเจ็บปวดไปอีกนาน” เพลิงเพชรพูดอย่างชิงชัง
“รอให้ฉันหายแค้น เมื่อไหร่ ฉันก็จะบอกเลิกคุณรติ”
ชิดจันทร์มองหน้า “แก จะเลิก กับเขาจริงๆเหรอ ฉันว่าน่าเสียดายนะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย”
“ก็ฉันไม่ได้รักเขา” เพลิงเพชรพูดสีหน้านิ่งๆ
“แต่แกรัก พินิจนัย”ชิดจันทร์พูดขึ้นแทงใจเพลิงเพชร จนเธอหน้าเปลี่ยน
“ใช่! ฉันรักนัยคนเดียว ชีวิตนี้ฉันคงไม่สามารถรักใครได้อีก” ชิดจันทร์รู้มาตลอดว่าเพลิงเพชรแอบรักพินิจนัยตั้งแต่สมันเรียนแล้ว
“ถ้าทุกอย่างเรียบร้อย ฉันจะไปหาเขา” เพลิงเพชรพูดตามความรู้สึก
………………………
ทุกๆวัน ศรารันจะเดินไปที่สปา เพื่อบำบัดร่างกายและจิตใจตลอด พอเวลาว่างเธอก็มักจะออกไปเดินเล่นบริเวณรีสอร์ท หรือไม่ก็ชายทะเล เธอเริ่มคุ้นเคยกับพนักงานที่นี่ เริ่มพูดคุยเป็นกันเอง
บางครั้งพินิจนัยก็ชวนเธอไปเที่ยวหมู่บ้านประมง
“คุณนึกยังไง พาฉันมาที่นี่เนี่ย” ศรารันเอ่ยถามขณะที่ทั้งคู่เดินอยู่แถวท่าเรือ
“ก็ผมเห็นคุณว่างๆ ไม่ได้ทำอะไร ก็เลยพามาเปิดหูเปิดตาสักหน่อย”
“ที่เนี่ยนะ”ศรารันทำหน้าแปลกๆ
“ครับ เป็นไง ได้บรรยากาศทะเลเต็มๆ” พินิจนัยพูดยิ้มๆ ศรารันได้แต่ส่ายหน้า แต่ก็เดินดูอย่างสนใจ
เมื่อทั้งคู่กลับมาที่รีสอร์ท คุณสุชาติก็วิ่งมาหาพินิจนัย
“คุณนัยครับ คุณดาว มารอพบอยู่ครับ”
“น้องดาวเหรอ งั้นเดี๋ยวผมไป” พินิจนัยยังพูดไม่ทันจบ ดาวหรือ เกร็ดดาว ก็วิ่งมาคล้องแขนพินิจนัย
“พี่นัยขา ไปไหนมาคะ ดาวมารอตั้งนานค่ะ” เกร็ดดาวพูดพลางเหลืบมองมาที่ศรารันอย่างไม่เป็นมิตร
“พี่ไปหมู่บ้านประมงมาครับ น้องดาวมีธุระอะไรหรือเปล่าถึงมาที่นี่”
“แหม ทำไมพี่นัย ถามแบบนี้คะ ทำยังกับว่าเราเป็นคนอื่น คนไกล” เกร็ดดาวพูดพลางมองมาที่ศรารัน เหมือนต้องการให้เธอฟังเอาไว้
“แล้วนี่ ใครคะ” เกร็ดดาวถามอย่างสงสัย
“อ๋อ นี่คุณศรารัน แขกของที่นี่” พินิจนัยแนะนำ
“ส่วน นี่เกร็ดดาว ลูกสาวของเพื่อนพ่อผม”
“ยินดี ที่ได้รู้จักค่ะ” ศรารันพูดอย่างเป็นมิตร แต่เกร็ดดาวมองอย่างหยิ่งๆ ศรารันจึงถอนใจ ไม่อยากสนใจ “ฉันขอตัวก่อนนะคะ” ศรารันขี้เกียจอยู่ตรงนั้น จึงเดินไป เกร็ดดาวมองตามอย่างไม่ค่อยชอบหน้า
“ เขาจะมาอยู่ที่นี่นานมั้ยคะ”
“ก็อาจจะนานหรือไม่นาน ก็แล้วแต่เขา” พินิจนัยพูด ใจจริงเขาอยากจะให้ศรารันอยู่นานๆ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาคิดแบบนั้น
ทางด้านศรารันเดินกลับมาที่ห้องพัก พลางพูดคนเดียว
“ไหนบอกว่าไม่มีแฟน แหว่ะ น่าหมั่นไส้ นายนี่มันกะล่อนจริงๆเลย นายพินิจนัย”
ตอนค่ำ ศรารันออกมาที่ห้องอาหารของรีสอร์ท นั่งทานอาหารอยู่คนเดียว
“ ทานคนเดียวอร่อยมั้ยคุณ” พินิจนัยทัก
“ ตอนแรกก็อร่อยดี แต่มาไม่อร่อยตอนที่คุณทักนี่เหล่ะ” ศรารันตอบกลับ
“โห คุณ อะไรมันจะขนาดนั้น” พินิจนัยแกล้งโวย ศรารันมองหน้าอย่างหมั่นไส้
“ แล้วนี่แฟนคุณกลับไปแล้วเหรอ เดี๋ยวเขาเห็นคุณมาพูดคุยกับฉัน ก็ไม่พอใจหรอก”
“แฟน” พินิจนัยทำท่าคิด แล้วก็นึกออก
“อ๋อ น้องดาว เขาไม่ใช่แฟนผมสักหน่อย ผมคิดกับน้องดาว แค่น้องสาวเท่านั้น ไม่มีอะไรแอบแฝง”
“แต่ดูท่าทาง เธอไม่ได้คิดกับคุณแค่พี่ชายมั้ง” ศรารันพูดปกติ ไม่ได้คิดอะไร
“ ไม่รู้สิ คงงั้นมั้ง ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเสน่ห์ของผม มันเป็นเรื่องที่ห้ามกันยาก” พินิจนัยแกล้งพูด ส่วนศรารันก็ทำหน้าเอือมระอา
พินิจนัยแกล้งพูดต่อ
“เอ๊ะ หรือว่าคุณหึง”
ศรารันทำหน้านิ่ง
“ติงต๊องเกินไปและ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณสักหน่อย” พินิจนัยยิ้มๆ
“ก็จะไปรู้เหรอครับ เห็นคุณสนใจ”
“บ้า!” ศรารันว่า พินิจนัยหัวเราะ ความจริงเขาอยากจะให้ศรารันไม่เครียด เขาจึงชอบแกล้งแหย่ เพื่อให้เธอไม่คิดอะไรฟุ้งซ่าน
……………………………………
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น