ตอนที่ 9
พอตอนบ่ายรติกับเพลิงเพชรกลับมาก็พบศรารันรออยู่ ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง“อ้าว น้องศรา มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” รติทัก“ ตั้งนานแล้วค่ะ นี่พี่รติ ทำไมถึงไม่ยอมเปิดมือถือ” ศรารันมองอย่างโกรธๆ แล้วปลายสายตาไปที่เพลิงเพชร “แล้วนี่ พี่ยังไปทานข้าวกับคนอื่นโดยที่ไม่บอกศราสักคำ”“มือถือพี่แบตหมด แล้วอีกอย่างทุกทีที่พี่ไปทานข้าวที่ไหนกับใคร น้องศราก็ไม่เห็นสนใจนี่ครับ”รติพูดแบบสุภาพ เพลิงเพชรเห็นว่าศรารันไม่ค่อยพอใจ จึงรีบพูด“ถ้าคุณศรารัน ไม่พอใจ ที่ฉันไปทานข้าวกับคุณรติ ฉันก็ขอโทษค่ะ” เพลิงเพชรตีหน้าเศร้า“ไม่ต้องทำเป็นพูดดี เธอนั่นแหล่ะที่รับโทรศัพท์พี่รติ และก็ตัดสายทิ้ง ปิดมือถือหนีฉัน หยุดเสแสร้งได้แล้ว เธอนี่มันมารยาร้อยเล่มเกวียนจริงๆ!” ศรารันพูดเป็นชุดจนรติเริ่มไม่พอใจ“หยุดสักที น้องศรา พี่กับคุณเพลิงเพชรไม่ได้มีอะไรพิเศษทั้งนั้น พี่ว่าที่เขาปิดมือถือหนีเรา ก็คงเป็นเพราะ เราไปว่าเขาใช่มั้ย” “พี่รติ!”ศรารันนึกไม่ถึงว่ารติจะพูดกับตนแบบนี้ จึงเกิดความน้อยใจ วิ่งหนีออกไป “ศรา!” รติเรียกศรารัน แต่เธอก็ไปเสียแล้ว เขาได้แต่ถอนหายใจแล้วเข้าห้องทำงานไป ส่วนเพลิงเพชรก็ลอบยิ้มด้วยความสะใจ ศรารันร้องไห้ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมรติถึงไม่เข้าข้างเธอ เมื่อขับรถมาถึงบ้านก็หงุดหงิดใส่สาวใช้ในบ้าน “ มีใครอยู่แถวนี้บ้าง เอาน้ำมาให้ฉันหน่อย” เมื่อสาวใช้เอามาเสริฟ ศรารันก็ปัดแก้วทิ้ง แตกกระจาย“ชักช้าอยู่ได้ ไม่กงไม่กินมันแล้ว!” จากนั้นเธอก็เดินกระทืบเท้าขึ้นห้องไปสาวใช้อีกคนก็ออกมาดู“มีอะไรหรือแก”“ก็คุณศรา น่ะสิ ไม่รู้ไปหงุดหงิดอะไรมา ปัดแก้วน้ำแตกหมด”“พักนี้ คุณศราหงุดหงิดบ่อยมาก ฉันกลัวว่า ถ้าเป็นอย่างนี้บ่อยๆ สักวันต้องป็นโรคประสาทแน่ๆ”“บ้า แกนี่ พูดอะไรไม่รู้” ……………………………….หลังเลิกงาน เพลิงเพชรดักรอพบรติ“คุณรติคะ”“อ้าว คุณเพชร ยังไม่กลับอีกหรือครับ” “คือ ฉันไม่สบายใจเรื่อง วันนี้เลยค่ะ” เพลิงเพชรทำหน้าไม่สบายใจอย่างเนียนสุดๆ“มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกครับ มันเป็นปัญหาระหว่างผมกับน้องศราเอง” รติพยายามตอบให้อีกฝ่ายสบายใจ“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ เดี๋ยวผมก็เคลียร์กับเขาเอง แล้วนี่คุณจะกลับยังไงครับ”“อ๋อ เดี๋ยวรถที่บ้านมารับค่ะ”“เหรอครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”“ค่ะ” รติขับรถออกไป เพลิงเพชรมองตาม “เคลียร์หรือ มันไม่ง่ายหรอกมั้ง” อาหารมื้อค่ำที่บ้านวัชระคุณโยธินและคุณหญิงดรุณีนั่งรับประทานอาหาร เพียงสองคน เหตุเพราะศรารันไม่ยอมลงมาทานให้เหตุผลว่าไม่หิว อยากจะนอน ส่วนเพลิงเพชรที่เพิ่งกลับมาก็ไม่ยอมทานด้วย บอกว่าทานกับเพื่อนมาแล้ว หลังจากเพลิงเพชรอาบน้ำเสร็จก็หยิบมือถือหาเบอร์คนที่เธออยากคุยด้วยมากที่สุดเมื่อปลายสายรับ“ว่าไง เพชร นึกอย่างไรถึงโทรมาหานัยเนี่ย” พินิจนัยถามอย่างอารมณ์ดี“ก็ไม่มีอะไรหรอก เพชรก็แค่คิดถึงนัยน่ะ” เพลิงเพชรพูดจากใจจริง“คิดถึง ก็มาเที่ยวหานัยสิ ที่นี่อากาศดี วิวก็สวย ชวนเพื่อนๆเรามาหลายๆคนสิจะได้สนุกๆ”“ไม่หรอก ถ้าเพชรจะไปหานัย เพชรจะไปคนเดียว นัยจะได้ดูแลเพชรคนเดียว”เพลิง เพชรพูดอย่างมีความหมาย แต่พินิจนัยไม่ได้คิดอะไรมาก “ใครมา นัยก็ต้องดูแลทั้งนั้นแหล่ะ แล้วนี่เพชรอยู่บ้านเหรอ” เพลิงเพชรนิ่งไปสักพักก่อนจะบอกว่า “ใช่” เธอยังไม่อยากให้พินิจนัยรู้ว่าเธอกำลังทำอะไร เธออยากจะเป็นผู้หญิงที่ดีในสายตาของพินิจนัย“คืนนี้นอนหลับฝันดีละกัน” เพลิงเพชรพูด“เช่นกัน” พินิจนัยวางสายไปแล้ว ส่วนเพลิงเพชรก็ยิ้มให้กับมือถือ “เพชรรักนัยนะ ถ้าทุกอย่างจบลง เพชรจะต้องทำให้นัยรักเพชรให้ได้” เธอพูดอย่างกับอยากจะเป็นเจ้าของพินิจนัยเร็วๆ………………………ส่วนทางด้านพินิจนัยหลังจากวางสายไปสักพักแล้ว ก็หยิบมือถือขึ้นมาดูเบอร์ที่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าจะเมมเบอร์ไว้ทำไมกัน“ศรารัน” เขากะจะโทรออก แต่ก็เปลี่ยนใจ “แล้วเราจะโทรไปทำไมวะ บ้าจริงๆเลยเรา” เขาก็วางมือถือลง แล้วนอนหลับไป
พอตอนบ่ายรติกับเพลิงเพชรกลับมาก็พบศรารันรออยู่ ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง“อ้าว น้องศรา มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” รติทัก“ ตั้งนานแล้วค่ะ นี่พี่รติ ทำไมถึงไม่ยอมเปิดมือถือ” ศรารันมองอย่างโกรธๆ แล้วปลายสายตาไปที่เพลิงเพชร “แล้วนี่ พี่ยังไปทานข้าวกับคนอื่นโดยที่ไม่บอกศราสักคำ”“มือถือพี่แบตหมด แล้วอีกอย่างทุกทีที่พี่ไปทานข้าวที่ไหนกับใคร น้องศราก็ไม่เห็นสนใจนี่ครับ”รติพูดแบบสุภาพ เพลิงเพชรเห็นว่าศรารันไม่ค่อยพอใจ จึงรีบพูด“ถ้าคุณศรารัน ไม่พอใจ ที่ฉันไปทานข้าวกับคุณรติ ฉันก็ขอโทษค่ะ” เพลิงเพชรตีหน้าเศร้า“ไม่ต้องทำเป็นพูดดี เธอนั่นแหล่ะที่รับโทรศัพท์พี่รติ และก็ตัดสายทิ้ง ปิดมือถือหนีฉัน หยุดเสแสร้งได้แล้ว เธอนี่มันมารยาร้อยเล่มเกวียนจริงๆ!” ศรารันพูดเป็นชุดจนรติเริ่มไม่พอใจ“หยุดสักที น้องศรา พี่กับคุณเพลิงเพชรไม่ได้มีอะไรพิเศษทั้งนั้น พี่ว่าที่เขาปิดมือถือหนีเรา ก็คงเป็นเพราะ เราไปว่าเขาใช่มั้ย” “พี่รติ!”ศรารันนึกไม่ถึงว่ารติจะพูดกับตนแบบนี้ จึงเกิดความน้อยใจ วิ่งหนีออกไป “ศรา!” รติเรียกศรารัน แต่เธอก็ไปเสียแล้ว เขาได้แต่ถอนหายใจแล้วเข้าห้องทำงานไป ส่วนเพลิงเพชรก็ลอบยิ้มด้วยความสะใจ ศรารันร้องไห้ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมรติถึงไม่เข้าข้างเธอ เมื่อขับรถมาถึงบ้านก็หงุดหงิดใส่สาวใช้ในบ้าน “ มีใครอยู่แถวนี้บ้าง เอาน้ำมาให้ฉันหน่อย” เมื่อสาวใช้เอามาเสริฟ ศรารันก็ปัดแก้วทิ้ง แตกกระจาย“ชักช้าอยู่ได้ ไม่กงไม่กินมันแล้ว!” จากนั้นเธอก็เดินกระทืบเท้าขึ้นห้องไปสาวใช้อีกคนก็ออกมาดู“มีอะไรหรือแก”“ก็คุณศรา น่ะสิ ไม่รู้ไปหงุดหงิดอะไรมา ปัดแก้วน้ำแตกหมด”“พักนี้ คุณศราหงุดหงิดบ่อยมาก ฉันกลัวว่า ถ้าเป็นอย่างนี้บ่อยๆ สักวันต้องป็นโรคประสาทแน่ๆ”“บ้า แกนี่ พูดอะไรไม่รู้” ……………………………….หลังเลิกงาน เพลิงเพชรดักรอพบรติ“คุณรติคะ”“อ้าว คุณเพชร ยังไม่กลับอีกหรือครับ” “คือ ฉันไม่สบายใจเรื่อง วันนี้เลยค่ะ” เพลิงเพชรทำหน้าไม่สบายใจอย่างเนียนสุดๆ“มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกครับ มันเป็นปัญหาระหว่างผมกับน้องศราเอง” รติพยายามตอบให้อีกฝ่ายสบายใจ“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ เดี๋ยวผมก็เคลียร์กับเขาเอง แล้วนี่คุณจะกลับยังไงครับ”“อ๋อ เดี๋ยวรถที่บ้านมารับค่ะ”“เหรอครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”“ค่ะ” รติขับรถออกไป เพลิงเพชรมองตาม “เคลียร์หรือ มันไม่ง่ายหรอกมั้ง” อาหารมื้อค่ำที่บ้านวัชระคุณโยธินและคุณหญิงดรุณีนั่งรับประทานอาหาร เพียงสองคน เหตุเพราะศรารันไม่ยอมลงมาทานให้เหตุผลว่าไม่หิว อยากจะนอน ส่วนเพลิงเพชรที่เพิ่งกลับมาก็ไม่ยอมทานด้วย บอกว่าทานกับเพื่อนมาแล้ว หลังจากเพลิงเพชรอาบน้ำเสร็จก็หยิบมือถือหาเบอร์คนที่เธออยากคุยด้วยมากที่สุดเมื่อปลายสายรับ“ว่าไง เพชร นึกอย่างไรถึงโทรมาหานัยเนี่ย” พินิจนัยถามอย่างอารมณ์ดี“ก็ไม่มีอะไรหรอก เพชรก็แค่คิดถึงนัยน่ะ” เพลิงเพชรพูดจากใจจริง“คิดถึง ก็มาเที่ยวหานัยสิ ที่นี่อากาศดี วิวก็สวย ชวนเพื่อนๆเรามาหลายๆคนสิจะได้สนุกๆ”“ไม่หรอก ถ้าเพชรจะไปหานัย เพชรจะไปคนเดียว นัยจะได้ดูแลเพชรคนเดียว”เพลิง เพชรพูดอย่างมีความหมาย แต่พินิจนัยไม่ได้คิดอะไรมาก “ใครมา นัยก็ต้องดูแลทั้งนั้นแหล่ะ แล้วนี่เพชรอยู่บ้านเหรอ” เพลิงเพชรนิ่งไปสักพักก่อนจะบอกว่า “ใช่” เธอยังไม่อยากให้พินิจนัยรู้ว่าเธอกำลังทำอะไร เธออยากจะเป็นผู้หญิงที่ดีในสายตาของพินิจนัย“คืนนี้นอนหลับฝันดีละกัน” เพลิงเพชรพูด“เช่นกัน” พินิจนัยวางสายไปแล้ว ส่วนเพลิงเพชรก็ยิ้มให้กับมือถือ “เพชรรักนัยนะ ถ้าทุกอย่างจบลง เพชรจะต้องทำให้นัยรักเพชรให้ได้” เธอพูดอย่างกับอยากจะเป็นเจ้าของพินิจนัยเร็วๆ………………………ส่วนทางด้านพินิจนัยหลังจากวางสายไปสักพักแล้ว ก็หยิบมือถือขึ้นมาดูเบอร์ที่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าจะเมมเบอร์ไว้ทำไมกัน“ศรารัน” เขากะจะโทรออก แต่ก็เปลี่ยนใจ “แล้วเราจะโทรไปทำไมวะ บ้าจริงๆเลยเรา” เขาก็วางมือถือลง แล้วนอนหลับไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น